“Unutulmaz Çiçekler Bahçesi”

“Unutulmaz Çiçekler Bahçesi”  Sema, küçük bir Anadolu kasabasında büyümüş, her zaman çiçeklerle iç içe yaşamış genç bir kadındı. Anneannesinin kasabanın biraz dışında, bir tepenin yamacındaki küçük bahçesinde geçirdiği çocukluk günleri, onun hayatının en güzel anılarını oluşturuyordu. Anneannesi Ayşe Hanım, her sabah bahçesine çıkar, sabırla çiçekleri sular, toprağı havalandırır ve onlarla konuşurdu. Sema, çiçeklerin yalnızca güzel göründüğüne inanırken, anneannesi ona çiçeklerin birer canlı olduğunu ve sevgiyle büyüdüklerini anlatırdı.

Bir gün, anneannesi Sema’nın eline bir avuç tohum verdi. “Bu tohumları dikkatle ek ve onları büyüt. Zamanla sana bir şey anlatacaklar,” dedi. Sema başını salladı ama o yaşlarda bunun ne anlama geldiğini pek anlayamadı. Tohumları bahçenin bir köşesine ekti, düzenli suladı ve büyümelerini izledi.

Tohumlar filiz verdiğinde, anneannesi ona her çiçeğin farklı bir anlam taşıdığını anlattı. Güller sevgiyi, zambaklar saflığı, lavantalar huzuru simgeliyordu. Ancak o günkü konuşmalar, Sema’nın çocuk zihninde yalnızca hoş bir anı olarak kaldı.

Yıllar geçti. Sema büyüdü, üniversite için şehir dışına taşındı ve ardından büyük bir şehirde kariyer yapmaya başladı. Yoğun hayat temposunda çiçeklerle olan bağı kopmuştu. Anneannesini daha az ziyaret eder olmuştu. Bir gün gelen bir telefonla bu bağ tamamen sarsıldı. Anneannesi vefat etmişti.

Sema, kasabaya döndüğünde bahçe eski ihtişamını kaybetmiş, biraz bakımsız kalmıştı. Ayşe Hanım’ın ardından bahçeye bakan olmamıştı. Sema’nın içi burkuldu. Çocukken kendisine verilen tohumları, çiçeklerin büyüme sürecini ve anneannesinin ona anlattığı hikayeleri hatırladı. Bir anda kalbinde derin bir özlem ve pişmanlık belirdi.

Cenazenin ardından Sema, bahçeyi eski haline getirmeye karar verdi. Toprakla ellerini kirletmek, anneannesinin anılarını yaşatmanın en güzel yolu gibi geliyordu. İlk iş olarak, eski çekmecelerden bulduğu çiçek tohumlarını ekmeye başladı. Her biri anneannesinden kalan hatıraların küçük bir parçası gibiydi.

Bir gün, bahçede çalışırken komşularından biri Sema’ya yaklaştı. “Biliyor musun, Ayşe Hanım her sabah bahçesindeki çiçekleri toplamadan önce, onları sulayıp büyütmek için dualar ederdi. ‘Bu çiçekler, torunuma hayatın sabrını ve sevgiyi öğretmek için buradalar’ derdi,” dedi.

Sema, anneannesinin yıllarca çiçekler aracılığıyla ona bir şey öğretmeye çalıştığını o an anladı. Çiçekler sadece güzel görünmek için değil, sabır, bağlılık ve sevgi gibi derin duyguları temsil ediyordu. Onlarla ilgilenmek, insanın kendini iyileştirmesi ve hayatın ritmini anlamasıydı.

Günler geçtikçe Sema’nın bahçesi canlandı. Mis kokular, rengârenk yapraklar ve arıların vızıltısı bahçeye yeniden hayat verdi. Fakat en çok dikkat çeken, Sema’nın çocukken ektiği tohumlardan büyüyen güllerdi. Anneannesinin ona “sevginin çiçeği” dediği bu güller, bahçenin ortasında tüm zarafetiyle parlıyordu.

Sema, o yaz bahçesinin kapılarını tüm kasabalılara açtı. İnsanlar, bahçenin güzelliği kadar Sema’nın bu bahçeye adadığı sevgiyi ve hikâyesini de duyup hayranlıkla geldi. Bahçe, kısa sürede yalnızca çiçeklerin değil, insanları bir araya getiren bir huzur alanına dönüştü.

Bir gün, küçük bir kız bahçeye geldi ve Sema’ya yaklaştı. Elinde, annesinden aldığı bir avuç çiçek tohumu vardı. “Bu bahçeyi çok sevdim. Bunları ekebilir miyim?” diye sordu. Sema gülümsedi ve diz çökerek kızın gözlerine baktı. “Tabii ki ekebilirsin. Ama önce bu çiçeklere sevgiyle bakacağına söz vermelisin.”

Küçük kız başını salladı ve tohumları ekmeye başladı. O anda Sema, çiçeklerin yalnızca toprağa değil, insanlara da kök saldığını fark etti. Bahçe, anneannesinin anılarını yaşattığı gibi, şimdi başka hikâyelere de ilham veriyordu.

Ve böylece, Sema’nın “Unutulmaz Çiçekler Bahçesi” sadece bir bahçe olmaktan çıkarak, sevgi, sabır ve paylaşımın sembolü oldu. Anneannesinin ona öğrettiği gibi, çiçeklerin insanlara anlatacak çok hikayesi vardı; yeter ki onları dinlemeyi bilelim. 🌸